Θα ξεκινήσω λέγοντας λίγα πράγματα για την ιστορία της play therapy (παιγνιοθεραπείας, ελληνιστί αν θέλετε, αν και ο όρος είναι πολύ ξεκάρφωτος και μάλλον δεν λέει τίποτα αν δεν εξηγηθεί περαιτέρω). Γενικά νομίζω ότι στην Ελλάδα εκπροσωπείται ελάχιστα και οι περισσότεροι ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές, ακόμη κι αυτοί που ασχολούνται με παιδιά γνωρίζουν ελάχιστα για την play therapy. Και στο εξωτερικό όμως η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι και βλέπουμε ότι και στη βιβλιογραφία, αναφορά γίνεται ακόμη στους παλιούς, Melanie Klein, Anna Freud, Virginia Axline για την προσωποκεντρική.

Το παιχνίδι σαν ανθρώπινη δραστηριότητα τοποθετήθηκε από τον Φρόυντ και τους συνεχιστές του στην ίδια κατηγορία ψυχικών φαινομένων όπως τα όνειρα, οι ονειροπολήσεις και οι φαντασιώσεις. Ο άνθρωπος δεν ονειρεύεται έτσι χωρίς λόγο και κατά τύχη αλλά σε σχέση με την εκάστοτε επίκαιρη κατάσταση ζωής στην οποία βρίσκεται ή σε σχέση με εντάσεις και συγκρούσεις που μέσα στα όνειρα επαναλαμβάνονται, μεταβάλλονται και υφίστανται επεξεργασία.