Πόνος ή δυσφορία στο στέρνο, δύσπνοια ή αίσθημα πλακώματος στο στήθος, ταχυκαρδίες (σε σημείο που να νιώθει κάποιος την καρδιά του ότι πάει να «σπάσει»),  είναι συμπτώματα που νιώθουν καθημερινά, αμέτρητοι άνθρωποι.

​Ακούγονται και γράφονται τόσες ανοησίες σχετικά με την ψυχοσωματική αρρώστια, όσο για κανένα άλλο ιατρικό πρόβλημα. Στη σωστή της χρήση, η λέξη «ψυχοσωματικό» περιγράφει μια κατάσταση όπου νους και σώμα συνδυάζονται, δημιουργώντας οργανικά συμπτώματα. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα αποτελεί ο «πονοκέφαλος έντασης».

​Ο παραπάνω τίτλος είναι ο τίτλος ενός από τα σπουδαιότερα ερευνητικά βιβλία που
έχουν γραφτεί για το ανθρώπινο βρέφος και την ψυχολογική του ανάπτυξη. Συγγραφέας του είναι η Ουγγαρέζα ψυχίατρος Margaret Schönberger Mahler (May 10, 1897 – October 2, 1985) η οποία ασχολήθηκε ψυχαναλυτικά με την φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών μέσα από περιπτώσεις παιδικών ψυχώσεων. Η κυριότερη συμβολή της είναι η διερεύνηση των διαφόρων διαδρομών μέσα από τις οποίες το βρέφος φτάνει στην αντίληψη και την ενσωμάτωση της έννοιας του εαυτού.

Στη συζήτηση μας για την play therapy και στην αναφορά μας στη θεραπεία του Τομ  συχνά  αναφερθήκαμε στο play therapy room  και στη σημαντικότητα τον υλικών και παιχνιδιών στη θεραπευτική διαδικασία. Σε αυτό το κεφάλαιο θα προτείνουμε υλικά και παιχνίδια τα όπια έχουν βρεθεί να είναι ταιριαστά για μη κατευθυντικό play therapy.

Θα ξεκινήσω λέγοντας λίγα πράγματα για την ιστορία της play therapy (παιγνιοθεραπείας, ελληνιστί αν θέλετε, αν και ο όρος είναι πολύ ξεκάρφωτος και μάλλον δεν λέει τίποτα αν δεν εξηγηθεί περαιτέρω). Γενικά νομίζω ότι στην Ελλάδα εκπροσωπείται ελάχιστα και οι περισσότεροι ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές, ακόμη κι αυτοί που ασχολούνται με παιδιά γνωρίζουν ελάχιστα για την play therapy. Και στο εξωτερικό όμως η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι και βλέπουμε ότι και στη βιβλιογραφία, αναφορά γίνεται ακόμη στους παλιούς, Melanie Klein, Anna Freud, Virginia Axline για την προσωποκεντρική.

Το παιχνίδι σαν ανθρώπινη δραστηριότητα τοποθετήθηκε από τον Φρόυντ και τους συνεχιστές του στην ίδια κατηγορία ψυχικών φαινομένων όπως τα όνειρα, οι ονειροπολήσεις και οι φαντασιώσεις. Ο άνθρωπος δεν ονειρεύεται έτσι χωρίς λόγο και κατά τύχη αλλά σε σχέση με την εκάστοτε επίκαιρη κατάσταση ζωής στην οποία βρίσκεται ή σε σχέση με εντάσεις και συγκρούσεις που μέσα στα όνειρα επαναλαμβάνονται, μεταβάλλονται και υφίστανται επεξεργασία.